بسم الله الرحمن الرحیم

هو الذی انزل السکینة فی قلوب المؤمنین لیزدادوا ایماناً مع ایمانهم و لله جنود السماوات و الارض و کان الله علیماً حکیماً(فتح،4)

اوست آنکه آرامش و قوت قلب را بر دلهای مؤمنان نازل کرد تا ایمانی بر ایمان خود بیافزایند، و سپاهیان آسمان ها و زمین از آن خداوند است و خداوند، دانایی حکیم است.

مؤمنینی که توانستند ایمان خودشان را استوار نگه دارند، آرامش روحی پیدا کردند، این آرامش روحی حرکات اونها را در اختیار جهت ایمانی قرار داد، مشوش نشدند، مضطرب نشدند، راه رو گم نکردند، در هنگام تشویش و اضطراب، پیدا کردن راه درست دشوار میشود،انسانی که از آرامش روحی برخوردار است درست فکر میکند،درست تصمیم میگیرد، درست حرکت میکند، اینها نشانه های رحمت الهی است...(حضرت امام خامنه ای)

این روز ها که میرسد، پیوسته به یاد روزهای سرد زمستانی هستم که با عشق اباعبدالله(ع)، داغ و جوشان شدو آتشفشان های بغض و کینه ی انقلابی درون سینه ها را بیرون ریخت و بار دیگر حماسه آفرید... همان بغض و کینه ای که پیر و مراد جمارانی مان در واپسین روزهای حیات مبارکش فرمود که آن را نگه دارید...

آیا شما هم به یاد دارید؟ آن روزهایی که عاشورایمان غریبتر شده بود و گریه هایمان از هتاکی به حسین مظلوم خونین تر؟

شما هم به یاد دارید نوایی را که طنین انداز آسمان پایتخت ام القرای جهان اسلام شده بود؟ همان نوا که میلیون ها نفر را به همنوایی با خود کشانده بود:

در ظهر عزا حرمت ارباب شکستند،علمدار کجایی

این فتنه گران راه عزادار تو بستند،علمدار کجایی

به راستی که امام عظیم الشأن ما(قدس الله نفسه الزکیه) راست گفت که مردم ما از مردم مدینه ی رسول خدا(ص)، مردم کوفه ی امیرالمؤمنین(ع) و امام حسین(ع) بالاتر و بهترند...